Gehoord in een vraaggesprek op de radio. Het ging over de vermissing van een persoon. Iemand die nooit is teruggekomen of gevonden. Is hij of zij overleden? Je weet het niet, hoop en onzekerheid blijven elke dag knagen. Elk moment zou hij of zij misschien toch op de stoep kunnen staan..? Een moeder zei hierover: “Een vermissing is een komma, geen punt”.
Wat mij bijbleef was wat zij daarna zei over hoe zij er mee omging. Voor haar was dit het verschil tussen aanvaarden en accepteren:
Door het te aanvaarden kon zij het leven en ook dit verlies dragen. Dan wordt een intens verdrietige gebeurtenis iets van het verleden in plaats van vandaag.
Bron foto: website JPR Advocaten
