Lege zalen. Mondkapjes. Spatschermen. Crematoriummedewerkers met latex handschoenen. Maximaal 35 mensen verspreid over een grote aula. Geen warm en bewogen lijf naast je, geen hand om je vast te houden – want je zit op 2 meter afstand tot je naaste. Een knikje of hand op je hart in plaats van een omhelzing of hartelijk schuddende hand. Niet zelden stond er nog een tafel tussen. Bakjes met schone en gebruikte pennen bij het condoleanceregister. In sommige gevallen ook geen koffiekamer; stond je een beetje onaf plots buiten de deur, zonder het ‘kraakbeen’ van de koffiekamer (het praatje, de ont-spanning, de ont-moeting).
Deze periode heeft ons aan den lijve doen ervaren wat het betekent om mens te zijn. Beter gezegd: je bent geen mens zonder andere mensen.
