Gelukkig maar dat de rollen omgedraaid mochten worden! Ik werd zo blij van deze medemenselijkheid. Zij noemden zich Team Agnes. Hartelijk helpende handen rondom een buurvrouw in haar laatste levensfase. Ontroerend.
Ik zat met een groepje buurtgenoten van overledene om tafel. Mevrouw woonde al heel lang in de straat – veel langer dan de meeste van haar buurtgenoten. Als je een beetje buurtgenoot was dan kende je haar wel. En nu zaten ze rond de tafel de uitvaart te regelen voor de overleden buurvrouw. Team Agnes, zo noemden zij zich sinds het in mei misging met mevrouw. Vanaf het moment dat de hulpbehoevendheid met zevenmijlslaarzen het leven van mevrouw kwam binnenstappen hadden de hulptroepen zich verzameld: een appgroep, eten brengen, boodschapjes doen, mee naar het ziekenhuis. En nu haar uitvaart regelen.
Wat zij zelf altijd gedaan had voor anderen in de zorg…mocht zij nu zelf ontvangen. Toen ik de foto’s tijdens de afscheidsdienst voorbij zag komen werd ik mij de impact van deze ‘zorgmama’ gewaar: niet te stoppen en altijd voor andere mensen in de weer in zorgcentra. 24/7. Het zat in haar bloed om altijd weer zichzelf te geven. Niet omdat het moest, maar omdat zij de belichaming was van een zorgmagneet met immens veel liefde voor mensen. En altijd die tevreden, enthousiaste lach die hoop uitstraalde. Zelden gunde zij zichzelf gelegenheid om even bij te komen. Hobby’s? Nee, ze werkte altijd – betaald en onbetaald.
En nu, toen de pap op was, kon zij eindelijk toelaten om zelf gedragen te worden door lieve buurtgenoten.
