Schokkend vond ik het. De deuren van de aula gingen open. Uit de luidsprekers klonk het bekende "Amazing grace". Ik zag de tranen over de wangen van het gezin op de eerste rij rollen. Dit muziekstuk had een speciale betekenis in het leven van hun overleden dochter - daarom wilden zij ermee beginnen.
De belangstellenden die de aula binnen kwamen namen plaats. Het geroezemoes werd steeds luider. Het ontaardde vanzelf in luide gesprekken, de hele zaal door. Het leek wel een gezellig terras met mensen die geanimeerd met elkaar in gesprek waren. Degene die de muziek bediende draaide de volumeknop van "Amazing grace" luider. Het hielp niet - mensen gingen gewoon harder praten. Het muziekstuk was voor hen niets anders dan achtergrondmuziek. Schande!
Toen het muziekstuk afgelopen was en ik de microfoon pakte om te beginnen het ik het terrasgedrag gewoon maar even benoemd. Mét de aankondiging: "We gaan het gewoon een keertje overdoen. We luisteren nòg een keer naar Amazing grace - let goed op de tekst!".
Een doodse stilte volgde.
