Ongewild krijg ik oorlogsbeelden onder ogen. Een vriend uit oorlogsgebied stuurde ze mij. Te laat – dit had ik niet moeten kijken vlak voor het slapengaan. Ze bleven branden op mijn netvlies. Videobeelden van geblinddoekte mannen die in een diep gat worden gegooid en daarna met een paar knallen worden afgeslacht. Stuk voor stuk.
Wie zijn die mannen? Ik zie in hen geen vijanden, verraders, misdadigers of kerels die een verkeerde keus hebben gemaakt – ik ken hun geschiedenis en hun kerfstok niet.
Ik zie, ik zie in hen … een echtgenoot, een vader, een zoon, een broer of opa, een vriend, werknemer, clubgenoot. Mensen die een leven hadden waarin heel veel mensen hebben geïnvesteerd (liefde, voedsel, schoolkennis etc.). Hun lichamen liggen in levenloze houdingen gestapeld in dit executie-graf. Opeens is het leven voorbij.
Voorbij? Ellen Deckwitz zei het op maandag 9 oktober treffend in haar radiocolumn van ‘De Druktemakers’ (NPO Radio 1): “Een kogel kan, eenmaal afgevuurd, nog decennia mensen raken. Een raket verandert de levens van mensen die nog moeten komen. We zien nu maar een fractie van de schade. We zien een vernietiging van een toekomst. Kinderen en kleinkinderen zullen nog lang te maken krijgen met woede, verdriet en onmacht om wat gebeurd is. Het zijn kraters niet alleen in het hier en nu, ook in de decennia die nog volgen”.
https://www.youtube.com/watch?v=ofe-Yjvgeyw&list=PLzq0P3n8xQKhOoxG_YVGxA6O3IrP43i29&index=10
Ik hoor het en voel een diep verdriet. Om een mens. Om mensen. Om de toekomst. Waarom doen we elkaar dit aan?
