Daar sta je dan, als uitvaartspreker naast het graf. Ik had net de laatste woorden uitgesproken, de kist was net met touwen gedaald in het graf. Het moment van afscheid is daar. De familie staat het dichtst bij het graf, de weduwe in een rolstoel in hun midden, de 2 zonen ernaast. Een stoet aan genodigden trekt langs het graf voor een laatste groet.
Ik zie de ogen van moeder oplichten bij elke persoon die aan komt lopen voor dat laatste moment bij het open graf. Stuk voor stuk keek ze de mensen aan. Dan ging de mond even open en hoorde je de toch al oude hersens kraken. Het geheugen raakte goed op stoom, want de reactie op elke passant kwam steeds sneller. Het was vermakelijk om te zien hoeveel vrolijkheid er opeens bij het graf ontstond. Iedereen werd van commentaar voorzien en dan volgde er graag een grote glimlach of hilariteit. Bij moeder, bij de zonen, bij mij. En dat terwijl je probeert tamelijk neutraal te blijven kijken bij dat laatste moment van afscheid.
Maar moeder bleef op dreef tot de laatste die het graf passeerde.
* "Hey, jij hier? Leuk dat je er bent".
* "Oh, dat is ..." (er volgt een naam, 'de buurvrouw', 'van de bakker' etc.)
* "Jou heb ik al lang niet meer gezien. Wanneer kom je weer eens langs?"
* "Da's een fijne vent!"
* "Hoe heet jij ook alweer?"
En zo ging het een tijdje door. Deze ontmoeting bij het graf deed haar goed!
