Zondag 9 juni, open dag van begraafplaats Heiderust in Rheden. De beheerder leidt ons rond. Hij is niet alleen de man van het groen- en grafonderhoud. Hij beheert ook de verhalen. Een paar kilometer slingerpad, op en neer, opent hij de mensenlevens die hier hun laatste rustplaats hebben. Niet voor niets heet een van de paden op Heiderust: Geheimpje. Niemand weet waarom, de beheerder ook niet. Namen zijn ooit geboren. De ene keer weet je de aanleiding, de andere keer is het gissen. Dat gissen geldt niet voor een straatje (zonder straatnaambordje, zoals de meeste paadjes) genaamd "De worst". Hij wijst naar een paadje verderop. Aan de linkerkant staat een grafmonument met een levensgrote worst. "Slagersfamilie", legt hij met een glimlach uit. Logisch.
Vele graven hebben een geschiedenis. Van lokale beroemdheden tot schrijvers en kunstenaars. Uren kan je hier dwalen. Vogels maken geen onderscheid, zij kunnen niet lezen. Even makkelijk dalen ze neer op de kunstige afscheidsmonumentjes voor kinderen als dat zij even uitrusten bij - de zoveelste - "Jan Jansen" of bij de non. Een non, hier? De beheerder houdt stil bij een eenvoudig graf. "Hier ligt dus de dochter van Mata Hari". Een paar mensen op de rondleiding hadden er nieuwsgierig naar gevraagd: "Waar ligt zij?". En was de losbandigheid van moeder uitgemond in een dochter die koos voor een kuis kloosterleven? Een geheimpje? "Nee hoor, de dochter heette Nonny. De non was alleen een afkorting en bijnaam", glimlacht de beheerder.
Heiderust - de verhalen laten je geen rust. De grond is vol van openbare geheimen.
