Ze zijn onbekend. Niet op tv. Komen niet voorbij op social media. Influencers? No way! Zelden komen ze in beeld bij het grote publiek. Anoniem, voor mij onbekend, maken ze hun loopje voor een laatste groet bij de kist. Een familielid, buurman, clubgenoot, vriend. Ik zie soms diepgegroefde gezichten, mondhoeken die naar beneden staan, een grauw gelaat. Een houding of loopje dat verraadt dat een mens veel heeft meegemaakt. Dik, dun, oud, jong, lang, klein, gezien en ongezien.
Ze maken me nieuwsgierig, deze anonieme gewone mensjes. Ik zou bij ze aan tafel willen zitten. Horen wat anderen nooit te horen krijgen: het verhaal van hun leven. Ups & downs, de momenten van vallen én vieren. Ze even zien stralen, een traan zien of een blik van intens gemis of machteloosheid. Dit maakt mijn werk zo mooi – gewone mensjes.
