Ik bel aan, de deur gaat open. Op dat moment begint de kennismaking al. Niet alleen met de nabestaanden, ook met een huis dat spreekt. Je komt binnen en krijgt meteen een serie indrukken. Wat ik hoor, merk of zie schrijf ik ook op.
Bij binnenkomst zie ik een glanzende traplift. Er staat een rolstoel in de kamer. Op tafel ligt een gloednieuwe bril. Onder het afdakje achter het huis staat een nauwelijks bereden scootmobiel. Etcetc.
Hoe vaak maak ik niet mee dat het tekenen zijn een tijd die sneller tikte dan we hadden gewenst. Waar we in ziekte en ouderdom de gebreken proberen op te vangen of te compenseren met allerlei hulpmiddelen om het leven nog een beetje mobiel/werkbaar/plezierig te houden, komen die hulptroepen niet zelden te laat. Een paar keer met de traplift, de kilometerteller van de scootmobiel kent geen 3 cijfers voor de komma, de nieuwe bril nauwelijks bekeken.
We doen ons best en dat mag een paar centen kosten. De tijd is soms echter ongenadig snel.
