“Hoe sprak hij/zij over zijn of haar jeugd? Was het een warm nest?” – het is vaak een van de vragen die ik op tafel leg in het voorgesprek. Binnen een paar seconden ontvouwt zich het beeld van hoe iemands leven begonnen is, én wat daarmee vaak ook bepalend is geweest voor de rest van zijn of haar leven.
Òf de verhalen beginnen te stromen en in no time krijg je de kinderlijke speelsheid, gezinsgezelligheid en de puberale kattenkwaad op het netvlies getoverd. Òf ik zie meteen aan de gezichten van nabestaanden dat het een no-go-area is. “Daar praatte hij/zij liever niet over, we weten er weinig van. Zullen we dat stukje overslaan?”. Het is duidelijk een afgesloten hoofdstuk. Pijnlijk om dat te zien. Ik zie het te vaak gebeuren en dat raakt me. Alcoholisme, oorlog, ruziënde ouders, een onveilig thuis, armoede, mishandeling etc. Krassen op de ziel van een kind blijven doorgaans heel je leven littekens. Ten minste, als de wond van wat gebeurd is is geheeld – ook dat is niet altijd het geval.
Je kindertijd en jeugd zijn kostbaar.
