Het raakte me, begraven worden met de belangrijkste tekenen van je leven. "Ja, dat is 'm, zo was hij". Het was bij de begrafenis van een Vlaamse pastoor en vriend van mij, Gerard Jegers (1934-2012). Ik had hem ontmoet in de Achelse Kluis, een klooster op de grens van Nederland en België. Een man met veel barmhartigheid en een groot hart en groot oor voor mensen. Dat merkte je op als hij de mis leidde, maar ook als hij het eten opdiende of meehielp met de afwas. En ja, hij had zijn zachte Vlaamse accent ook mee. Een weerspiegeling van zijn zachte persoonlijkheid. Toen hij plotseling overleed ging ik naar zijn uitvaartdienst in Bree. Nog geschokt door het onheilsbericht, vond ik troost in de uitvaartplechtigheid. Met zang, met een prachtige schets van zijn leven (en ja, zo kende ik hem ook). Maar vooral ook door de ijzersterke, eeuwenoude symboliek: op de kist werden een aantal voorwerpen gelegd die een belangrijke rol speelden in zijn leven. Dat wat hem dierbaar was. Zijn paarse kazuifel, de kelk van de eucharistie, het brevier waaruit hij dagelijks meermalen bad, de rozenkrans. Ze werden liefdevol op zijn kist gelegd. Als laatste werd de paaskaars ontstoken, teken van zijn geloof in de verrijzenis.
Met alle egards begraven worden. Zo kan dat er dus uit zien. Een bewijs van achting, waardering, eerbied. Je doet recht aan de overledene. Onvergetelijk, niet alleen zijn leven, ook zijn uitvaart. De beelden zijn op mijn netvlies gegrift.
