’s Lands wijs, ’s lands eer. En zo geldt ook dat elke club zo z’n eigen rituelen heeft. Om elkaar eer te betonen bij een overwinning. Nu is jeu de boules volgens mij geen sport waarbij je na een score elkaar uitbundig jubelend bespringt van vreugde. De felicitaties en het applaus zijn bij een wedstrijd hartelijk doch gepast bescheiden.
Hoe neem je dan afscheid van een clublid op diens uitvaart? Evenzo als bij een wedstrijdscore. Zo maakte ik mee dat op de uitvaart van een trouwe jeu de boules-speler de voorzitter van de club uitlegde dat men het dankbaar applaus over zijn leven zou uitdrukken door 2 ballen zachtjes tegen elkaar te tikken bij de kist. Aan het slot van de uitvaart werd zo stuk voor stuk duidelijk wie vanuit een zaal vol genodigden de clubleden waren. Met eerbied en ontzag klonk zo’n 10x een zachte tik van eerbetoon. Kort, krachtig en getuigend.
