Even bloedserieus. Het gaat om twee uitersten. Waarbij het ene uiterste een warm bad is en het andere uiterste erger dan een koude douche.
De warmte is voelbaar. Het hoort wat knus en kneuterig aan, maar toch. De jeugdherinneringen aan een moeder die jou thuis opwacht als je uit school komt. Kopje thee, koekje of lange vinger erbij. Een open oor voor jouw verhalen. Het ademde iets van thuis-zijn, geborgenheid, een veilige en solide basis van “bij moeder is het goed, ze is er altijd”. Het zijn verhalen uit de tijd dat vader er vooral was om hardwerkend de kost te verdienen.
Warm ogen ook altijd foto’s waarin het glas geheven wordt. Menigmaal kom ik die tafel- of feestkiekjes tegen in de beeldpresentaties die langs komen. Gezellig! Tenzij… Hoe vaak hoor ik niet verhalen van mensen met een alcoholverslaafde vader? Loon werd opgezopen, losse handjes, ruzie, thuis is geen veilige plek. Alcohol maakt meer kapot dan je lief is was zo’n slogan in de tachtiger/negentiger jaren. En dat blijkt. Hoeveel jeugdjaren en gezinslevens zijn er aan kapot gegaan? Vele. Het laat mij niet koud. Ik ben opgegroeid naast een kroeg, ik heb behalve het jolige ook het ellendige van alcohol gezien. Het is een van de redenen dat ik alcoholvrij ben.
