Mag ik even reclame maken? Want het was er hartverwarmend mooi en goed. De vriendelijke ontvangst en bediening, de gastvrijheid, de professionaliteit, het nieuwe dat het oude laat schitteren, het oude dat het nieuwe cachet geeft. Ik moet even iets schrijven over de Theaterkerk in Bemmel. Uitstekend verzorgd en je kijkt je ogen uit. Deze week deed ik er een uitvaart.
Indrukwekkend. Midden in het dorp. Getransformeerd en onderhouden door vrijwilligers. Natuurlijk doet het mij als – ook – predikant pijn wanneer een kerkgebouw moet sluiten. Want er ligt zoveel historie en belevenis, zoveel verkeer tussen hemel en aarde. Wat doe je als een kerkgemeenschap het niet meer kan opbrengen om een gebouw financieel en praktisch ‘in de benen te houden’? Platgooien? Een supermarkt of speelparadijs? Dat zou, vind ik, oneerbiedig zijn. En bovendien het dorpsaangezicht aantasten. Wat ben ik blij met het lef van een dorp dat zelf een kerkgebouw omtovert (ja, een toverstukje!) naar een hypermoderne plek van ontmoeting. Waarbij ik bemoedigend prettig geprikkeld wordt door zoveel kerkse elementen die behouden zijn gebleven. Zalig! Op de plek waar ik mocht voorgaan in een uitvaart staan op een ander moment muzikanten, cabaretiers en andere artiesten in the spotlights.
Veel minder in the spotlights zijn de mensen die de Theaterkerk dragen. De technici die bovenin licht en geluid bedienen, de koffiezetters en catering, de gastheren- en vrouwen, de bediening, de mensen van het onderhoud, de digitale en administratieve oliemannetjes (m/v) en ongetwijfeld nog veel meer. Hier past eerbied en ontzag, waardering en een aanbeveling om er te zijn!
Ere wie ere toekomt.
