Deze deur heb ik nooit open gezien. In de loop van de tijd was ‘ie ook verweerd geraakt, met de zuiderzon die er jarenlang op had geschenen. Tot op het hout afgekrabd en geschuurd lag deze deur nu in de schuur. De eerste laklaag zat er nu weer op, er zouden er nog twee volgen. De deuropening zou spoedig weer voor lange tijd afgesloten zijn.
Bij de koffie zei mijn schoonvader in een bijzinnetje iets over "de rouw- en trouwdeur”. Ik begreep niet waar hij het over had. "Wat zegt u?”. Hij gaf een verrassend eenvoudige uitleg: deze deur werd alleen gebruikt bij het huwelijk en als je, overleden, het huis uit werd gedragen. Voor het overige zat deze deur altijd dicht. Er stond ook meubilair voor in het toch al krappe halletje. De reden voor deze geslotenheid was even kort als simpel: deze voordeur zat te dichtbij de weg die voor het huis langs loopt. Twee stappen buiten de deur zat je al op de weg en word je van je sokken gereden. Onveilig dus. De zijdeur had lang geleden de rol van hoofdingang overgenomen.
Vanuit dit huis, behorend bij de boerderij, zijn mijn vrouw en ik ooit onze trouwdag begonnen. De huwelijksdag begon met het ouderlijk huis van mijn vrouw als vertrekpunt. Pas nu besef ik mij dat we niet door deze "rouw- en trouwdeur” gekomen zijn op onze huwelijksdag. Ik heb nog een appeltje te schillen met mijn schoonvader… Voor het overige hoop ik dat deze deur voor jarenlang dicht mag blijven.
