“Hier, voor jou. Neem maar mee naar huis. Ik ben blij dat jij onze uitvaart verzorgd hebt”. De weduwe overviel mij hiermee bij het afscheid. De afscheidsdienst was mooi geweest, de ontmoetingen in de koffiekamer ontspannend. Je zag dat na een intensieve en spannende week er een last van haar schouders af gevallen was. Tegen de eindtijd liep de koffiekamer leeg. Samen met de uitvaartverzorger begeleiden we de vrouw en haar 2 kinderen naar de uitgang van het crematorium. Daar stond de bloemenkar vol. Ze namen een aantal bloemstukken mee. Niet alles. En toen kwam ze met dit bosje rozen aanzetten. “Geef maar aan je vrouw…”. Dat aanbod krijg ik wel vaker, maar ik weiger categorisch: het voelt niet goed. Deze bloemen hadden een heel andere bestemming; die wil ik niet wijzigen. Als ik thuis tegen deze prachtige bos rozen in een vaas zou aankijken, zou ik alleen maar aan de uitvaart kunnen denken. En mijn vrouw ziet mij aankomen met zo’n ‘verdacht bosje bloemen’…
De vrouw bleef aandringen en stopte ze me bijna dwingend in de hand. “Toe nou!”. Ik pakte ze noodgedwongen aan. Ik reed rechtstreeks naar het graf van mijn onlangs overleden buurvrouw. “Nel, voor jou… in dierbare herinnering”.
