Daar ligt zij. Het hout met haar naam oogt nog vers. Zij staat nog helder op mijn netvlies toen ik haar sprak, een paar weken voor haar overlijden. In de hoek van de bank, haar zus, dochters en haar man rondom. Herinneringen ophalend en onvermijdelijk vooruitkijkend naar het moment van sterven. Het afscheid op deze plaats in de natuur was indrukwekkend. Bovengronds herinnert alleen de boomschijf nog aan haar. Een paar week na haar begrafenis ben ik er weer. Een andere overledene wordt 6 meter verderop in de aarde gelegd. Bij het voorbijgaan aan die boomschijf schrik ik eventjes op – “Hier ben ik eerder geweest, dit ken ik!” Zachtjes noem ik haar naam. Niemand in de nieuwe rouwstoet hoort dat ik het zeg. Bovengronds blijven meer herinneringen bewaard!
