Ik liep de stationstrap af en kreeg een klap uit onverwachte hoek. Deze zag ik niet aankomen. Het was niet van een medetreinreiziger die zich haastte om de overstap te halen. Het was de confrontatie met het gezicht van iemand die inmiddels is overleden. Hij kijkt mij recht in het gezicht aan. En ik kan er niet onbewogen aan voorbij lopen. Even sta ik stil. Ik lees die 3 letters van een ziekte die ieder mens sloopt die het overkomt – zonder onderscheid naar leeftijd. “Hij is er niet meer”, gaat door mij heen, “tjonge…”. Allerlei vragen en scenario’s schieten door mijn hoofd: zo’n jonge vent… Had hij een relatie, kinderen misschien? Ouders? En zo ontstaat een hele wolk van mensen die meeleven en meelijden met iemand die weet dat hij gaat sterven.
De foto op het station is mega-confronterend. De noodzaak om te doneren enorm nodig. Het is goed dat hij vanaf een stationsposter nog steeds aanwezig is.
