Waar komt glans eigenlijk vandaan? Het is dat spiegelende, schitterende, fonkelende dat ‘terug’ komt. Er gebeurt iets, letterlijk en figuurlijk, in het licht tussen jou en het glanzende voorwerp. Het trekt je oog, het leeft, raakt je hart.
Glans doet iets. Het geeft richting, zin, plezier, zet iets in beweging. "Wilt u het beeld mat of glans?”. Wie kiest er nu voor mat? Glans!
Zonder wrijving geen glans, zo luidt een gezegde. En inderdaad, vaak heb je voor glans iets of iemand anders nodig. Het contact tussen 2 zet iets in beweging. Denk maar aan de koperpoets van vroeger (en nu..).
"De glans is er af”, zei ze. Haar man, te jong gestorven. Veel mensen waren en zijn betrokken bij het proces van sterven, uitvaart en ook daarna. Steigers genoeg om je heen om verder te kunnen in het leven. En toch "de glans is er af”. En zo is het. "Wat heeft het leven nog voor zin zonder …?”, klinkt er ook zachtjes in door.
Accepteer dit als naaste/betrokkene/steiger van een weduwe of weduwnaar. Aanvaard dat het nu en misschien ook wel veel langer zo is: de glans is er af. Ga niet, hoe goed bedoeld ook, de glans (een andere…? welke?) tevoorschijn ‘toveren’. Ja, dat zou toveren zijn: iets dat niet kan. Verdriet en rouw hebben tijd nodig. "Tijd heelt alle wonden”, is dat zo? Nee, helaas niet altijd. En dat hoeft en kan ook niet altijd.
Glans moet weer opnieuw geboren worden. En dat gebeurt binnenin de weduwe of weduwnaar. Net als een geboorte heeft dat tijd nodig. En soms een eeuwigheid.
