Kleintjes worden groot. Opeens staat ze daar, tussen al die medeleerlingen die afgestudeerd zijn. Iedereen is op en top gekleed en gekapt. Er zijn woorden, typeringen, omhelzingen en een handtekening om dit moment te markeren. Nog meer: het afleggen van de beroepseed. "Dat beloof ik” of "Zo waarlijk helpe mij God almachtig.”.
Allemachtig, dit zijn groeimomenten. Markeringen van wat ze geleerd hebben na jarenlange intensieve studie. Ik kan me nog herinneren dat we haar als klein meisje met krullend haar naar de peuterspeelzaal brachten. En nu…
Tjonge, wat leert een mens veel in zijn of haar leven. Wat zit er veel in gestopt, gestampt, getraind. Zeker in de eerste 15-20 jaar van je leven. De mens is een vat vol aan kennis en ervaring … dat verloren gaat bij het sterven? Of toch niet? Het wordt overgedragen, in de kracht van je leven. In de uitoefening van je beroep, in de contacten die je als mens opdoet en onderhoudt. Wat je ontvangen hebt, geef je door. Althans, je kan het doorgeven. Dàt is de uitdaging van het leven. Een uitdaging die ik op een uitvaart ook altijd voorhou. Wij zijn ook geboren om door te geven. Daarom zijn de verhalen op een uitvaart ook zo belangrijk. Het is de inhoud van leef-tijd.
