Met uitgestoken hand komt hij naar mij toe. "Ik kende jou niet, ben jij de neef van...?" Nee, ik ben niet de jonge neef van de overledene. Hij kijkt mij verbaasd aan. "Zoals jij hem schetste, zo kende ik hem ook. Precies zo!".
Een gesprekje na afloop van een uitvaart, bij de koffie & cake, komt geregeld voor. Ik beschouw het als een compliment voor mijn werk, een herkenning van mijn passie en niet in de laatste plaats voor het samenspel met de familie. Ik leer een overledene en zijn/haar familie namelijk pas kennen vanaf het moment dat ik de deur binnenstap. Wat er in de daaropvolgende 2 uur rond de tafel gebeurt, is bepalend voor hoe we op een uitvaart de juiste toon kunnen zetten. Eerst neem ik uitgebreid de tijd om de verhalen te horen over de overledene. Als die persoon en zijn of haar leven over de tong gaat, groeit het beeld van de overledene en worden als het ware de puzzelstukjes voor de uitvaartdienst aangereikt. In het tweede deel van het gesprek leggen we samen die puzzel: hoe gaan we de dienst inrichten? Welke ingrediënten moeten er in? Wat zal de sfeer van het afscheid moeten zijn? Wat de nabestaanden vertellen, in woorden en beelden, maakt een uitvaart. Ik geniet van de openheid die op zo'n avondje praten ontstaat. Dàt samenspel maakt je deel van een afscheidsmoment en maakt dat ik meermalen de vraag krijg: "Ben jij de neef van...?".
