Startklaar? Go! Ik had een vergadering in de Randstad. Het openingswoord aldaar was aan mij gegund, stipt om 20.00 uur zou het beginnen. De reistijd tevoren al even ingeschat: 117 kilometer, 1 uur en 17 minuten reistijd en het retourtje zou mij volgens de routeplanner van de ANWB €26 aan diesel kosten. Zo rond 18.30 uur zou ik in de auto stappen en rustig richting het westen kachelen. Onderweg wat om mee heen kijkend naar weiden, kerktorens en geluidswallen om mij heen. Een ontspannen tochtje. Ik verheugde me.
De spanning liep op. Om 18.15 uur kwam een telefoontje binnen dat nog een paar snelle handelingen vroeg. Even internet op, mailen. Even, ja "even". De wijzers van de klok passeerden genadeloos de geplande vertrektijd. Snel de schoenen aan. Schoenveter knapt af. Nog even een cd-tje pakken voor de ontspanning onderweg. "Dat wordt plankgas westwaarts", mompel ik boos in mijzelf.
Eenmaal in de auto stel ik de tomtom in. Als ik nu ga rijden, kom ik 2 minuten voor 8 aan. Oef! Op de snelweg rij ik telkens de maximum snelheid. Ik heb een hekel aan te laat komen. Mijn oog telkens geconcentreerd op de roodomrande snelheidsborden aan de kant van de weg (bah, wat een geschakel tussen 120, 100, 80 en bij wegwerkzaamheden 70 of 90) en op de km/u op mijn tomtom. Daar staat de exacte snelheidsmeting aangegeven. De snelheidswijzertjes op mijn dashboard zijn minder nauwkeurig, ontdekte ik onlangs. Als de wijzer in de buurt komt van de 130 blijk ik maar iets meer dan 120 te rijden - soms wel zo'n 7 km/u verschil!! Daar kan je minuten mee verliezen of winnen. Ik besluit ze te gaan winnen: maximum snelheid rijden + de 3 km/u onnauwkeurigheidscorrectie die de mannen achter de flitsers (Centraal Bureau Justitiële Incasso) hanteren. Die bandbreedte incasseer ik ook maar even. Zo kan ik rijtijd winnen en iets ruimer voor aanvang van de vergadering aankomen. Mijn ogen zijn op de weg en op de tomtom. Soms zie ik dat ik 1 of 2 minuten van de oorspronkelijke aankomsttijd afsnoep. Meer niet. De klassieke klanken van de cd kunnen mij niet tot rust brengen. Gespannen rij ik de stad van bestemming binnen. De verkeerslichten vreten de behaalde bescheiden tijdwinst weer op. Onderweg heb ik niks van de omgeving gezien.
Gearriveerd kijk ik voor het laatst op de tomtom: aankomsttijd 19.58 uur. Een vermoeid lijf, spanning op schouders en in de armen. Voor een tijdwinst van uiteindelijk 0 minuten. Ik bel aan op het adres van de vergadering. De deur gaat open. Heel relaxed, casual bloesje over de korte broek, glaasje wijn in de hand, doet de gastheer open. Zijn glimlach is, na mijn dollemansrit, een slag in mijn gezicht: wat is de zin van het leven?
