Toen ik voor het eerst in de Arnhemse wijk Klarendal kwam keek ik mijn ogen uit. Dit had ik nog nooit gezien! Gouden kastjes bij de voordeur. Ik stapte af om te kijken, telkens weer. Wat zegt zo'n kastje? Aan de voordeur geeft het een kijkje achter die voordeur van de bewoner. Althans, dat zou je denken. Dat wat de bewoner wil laten zien van zichzelf. Iets van zijn of haar leven of (voor)liefde. Creatief, kunstig, met humor, gewoon een mededeling, devoot - prachtig!
Ik vind het een voorrecht om rondom het overlijden en afscheid nemen van iemand als het ware ook in zo'n gouden kastje te mogen kijken. Wat was het voor iemand? Wat etaleerde hij of zij in het leven? Als ik in de 2 uur dat we aan tafel zitten de verhalen hoor stromen, gaat als het ware het gouden deurtje van iemands leven open. Dit is mooi werk! Om de woorden en beelden die hierbij vrij komen te vertalen in een sprekende uitvaartdienst.
Eigenlijk, ja eigenlijk, zouden we dat meer moeten doen bij leven. Zeggen wat je zeggen wilt in waardering van de ander.
