Verrast was ik. Door zoveel gastvrijheid.
Bijpraten met een vriend, we doen het een paar keer per jaar. We gaan zitten in een oud en typisch Arnhems café aan de Koningstraat, Chez Armand. We bestellen koffie en thee. Even later worden we bediend. Ik kijk even op als het kaal, zonder iets, op tafel gezet wordt. Geen koekje?
Soms zit er zo’n heel klein standaard koekje bij. Echt een hap-je. Het breekt of verkruimelt al als je het uit de verpakking haalt en verdwijnt met 2 kauwbewegingen naar binnen.
Even later kwam degene die bediend werd terug. Met een heel bord vol koekjes! En ik had niks gezegd! "Dat is standaard, mijnheer. Eet zoveel u wilt…”. Alleen al het feit dat hij dat zei, vulde mij al voldoende (om met niet meer dan 3 koekjes genoegen te nemen). Zo eenvoudig is het om je welkom te voelen!
Soms zou ik ook iets mee creativiteit willen in de uitvaartcentra en crematoria. Crematoriumcake is geen verplichting! Alsof er geen andere mogelijkheden zijn. Want waar eet je anders nog cake dan daar? Te vaak hoor ik die verhalen over dat verplichte plakje cake of koek. Laten we de verhalen en de gastvrijheid na een afscheidsdienst eens helpen met een meer gevarieerde schaal vol lekkers. Dat mag! (en dàt zou de standaard moeten zijn…)
