Hij lijkt daar gestrand te liggen. Werenfridus, op zijn een na laatste rustplaats. Hier kwam zijn baar op wonderlijke wijze aan wal. Talloze malen ben ik langs hem gefietst, en nog steeds. Alphons ter Avest vereeuwigde deze landingsplaats in een kunstwerk van deze patroonheilige van het Betuwse dorp Elst. Langs de Linge, bij de brug De Oude Tol. Hier, op deze plaats, zou zijn kist uit het bootje gevallen zijn. Gestrand. Wat was er aan de hand?
Sint Werenfridus was een Ierse prediker in de 7e en 8e eeuw. Al predikend was hij rondgetrokken in de Nederlanden en op het laatst in de Betuwe. In 760 stierf hij in Westervoort en werd begraven in de kerk in Elst. Hij werd er beschermheilige, voor groentetuiniers en mensen die aan jicht lijden. Ook bij last van stijve gewrichten werd Werenfridus aangeroepen.
Nu vertelt de legende dat Werenfridus' lichaam na zijn dood zowel werd geclaimd door de inwoners van Westervoort als die van Elst. Zelf had hij gezegd het liefst begraven te willen worden in Elst. Uiteindelijk werd, volgens de legende, besloten zijn lichaam op een onbemand bootje op de Rijn te leggen en het lot te laten bepalen waar Werenfridus' laatste rustplaats moest komen. Het bootje voer, tegen de stroom in, naar de Betuwe-oever. Er werd een tweede oordeel gevraagd: Werenfridus' lichaam werd op een ossenkar gelegd, die getrokken werd door jonge ossen, die nog nooit eerder een juk gedragen hadden. Ook zij wendden zich naar Elst en brachten het lichaam van de heilige tot bij de Elster kerk. Een andere versie meldt dat er twee jonge kalveren, waarvan de moeders in Westervoort stonden, voor de kar werden gespannen. Zonder aarzelen liepen de dieren echter naar Elst (bron www.nl.wikipedia.org/wiki/Werenfried_van_Elst).
Dit varend doodsavontuur heeft zelfs een plekje gekregen in het wapen van het dorp Elst. En uiteraard leeft zijn naam voort met in de naamgeving van parochie, school, een dorpsplein en de scouting.
