"Hoe lang doe je dit al, spreken op uitvaarten? Hoe ben je hierin verzeild geraakt? Is het niet vreselijk verdrietig?” Dat soort vragen, ik krijg ze vaak.
Inmiddels ben ik ruim 2 jaar als uitvaartspreker actief. Daarvoor had ik in de functie van predikant al diverse uitvaarten gedaan. Waarom ik dit doe? Ik hou van mensen. Ik wil graag mensen bijstaan in het nemen van afscheid – een onvermijdelijk moment, dat ondanks pijn en verdriet heel goed kan zijn. Je gaat er samen doorheen. Met verhalen van iemands leven, wat je met hem of haar hebt meegemaakt. Het is een voorrecht die horen, een overledene ‘te leren kennen’, en dat te vertalen in het vorm geven van een afscheidsmoment. Meer dan 100 uitvaarten heb ik in die 2 jaar gedaan. Dertien in een dozijn? Standaardverhaaltjes? Lopende band?
Nee, nooit! Het unieke van elk mens brengt telkens iets nieuws naar voren. In verhaal en verbeelding. Geen uitvaart is hetzelfde. Een mens, een leven – het raakt mij. De uitvaart staat dan ook vooral in dat teken: in het teken van leven.
De muziek, de verhalen, het verdriet, de glimlach van herkenning, dankbaarheid, soms ook worsteling of onmacht, de laatste groet. Telkens weer. Telkens anders.
Twee dingen blijven hetzelfde: het went nooit, het verveelt nooit.
