Op een nog gure maartdag steken de kleuren van de grafbloemen af tegen het grauwe van de begraafplaats. “Kijk mam, heeel veeel bloemen”, zegt een klein jongetje als we met een rouwstoet langs deze berg bloemen lopen. De eerste frisheid is wel van deze bloemstukken af, ze staan op verleppen en vergaan – om die reden zijn ze bij graven weggehaald. Het zou oneervol zijn het tot een bruin wordende restmassa te laten vergaan op een graf. Volkomen terecht dat de begraafplaatsbeheerder tijdig ontruimt. Maar als ik deze berg nogeens passeer op de terugweg naar de koffiekamer besef ik hoe zo’n kapitaal hier ligt. Waarschijnlijk een paar duizend euro. “Rozen verwelken, bloemen vergaan, maar mijn liefde voor jou blijft bestaan” – ik hoop dat dàt kapitaal in het hart bewaard blijft.
