Woord van het jaar 2017: koesterkoffer. Ik had er nog nooit van gehoord. Er zit iets zachts en zorgzaams in dit woord. En zo is de inhoud ook, zowel letterlijk als figuurlijk. Het wordt door Vlaamse ziekenhuizen ingezet om enige troost en houvast te bieden aan ouders die een kindje verliezen. Het is een mooi koffertje met daarin allerlei zorgvuldig gekozen spulletjes om tastbare herinneringen te maken aan het kind. Voor een afdruk van vinger, voetje of handje. Een buisje voor een haarlokje. Een koesterdeken Voor de ouders om samen onder te kruipen, zaadjes van vergeet-me-nietjes om te planten, een koesterboek vol herinneringen, een troostkussen voor broers of zussen en nog veel meer.
Niets kan het leed van deze kras op de ziel wegnemen. Een kind verliezen, het blijft je altijd bij. De koesterkoffer maakt de landing net ietsje zachter (d.w.z. nog steeds hard, maar iets minder hard?) en helpt de veerkracht van een gezin.
Koesterkoffer. Waarom vind ik het logischer dat dit idee in Vlaanderen is geboren dan in Nederland? We zouden soms wat minder nuchter mogen zijn en meer oog & zorg voor elkaar mogen hebben – ook in de medische wereld.
