"Dit is de flat waar mijn moeder van af is gesprongen. Op maandag 25 februari 2002 hield hier om 16.02 uur haar leven op. Ik wist wat ze ging doen. En ik heb jaar niet tegengehouden. Alles slijt, maar niet bij mij...".
Wat volgt is het verhaal van Elena Lindemans, documentairemaker. Over hoe ernstige psychische klachten haar moeder uiteindelijk de dood in dreven. Ze vroeg om hulp bij zelfdoding, deed een beroep op de Euthanasiewet - zonder resultaat. Met de rug tegen de muur moesten haar partner en 2 dochters haar loslaten. "Zij wilde dood en wij begrepen dat".
Maandagavond 24 februari, 20.55 uur op Nederland 2. Bijna ademloos zat ik op de bank te kijken naar deze documentaire "Moeders springen niet van flats". Ik heb een aantal zelfdodingen in familiekring meegemaakt. Het blijft een kwetsbare plek, altijd.
Na meer dan 10 jaar keek Elena Lindemans door de ogen van haar moeder en van al degenen die op de flat iets van de doodsprong van haar moeder hadden meegekregen. Gedurfd, open en nuchter wordt de rauwe werkelijkheid onder ogen gezien. Afstandelijke meningen bewegen zich naar bewogenheid en een bepaalde mate van begrip. Het doet het er toe als je een kijkje in de keuken van iemands leven, lijden en sterven mag krijgen. Het verhaal moet verteld worden, de strijd onder ogen gezien. Met het benoemen dat het leven kostbaar is. Vandaar: moeders springen niet van flats. Nee, zeker moeders niet. De feiten zijn anders en doen zeer. Elke dag maken in Nederland bijna 5 personen zelf een eind aan hun leven. Het verdriet, de vragen, de wanhoop, machteloosheid, verslagenheid, het begrip en het onbegrip, de pijn en de liefde - ze hebben de woorden & beelden van ons hart nodig, meer dan onze meningen. Niet alleen die ene dag van de uitvaart, maar blijvend. Want de dood slijt niet.
https://www.npostart.nl/zoeken?term=moeders+springen+niet+van+flats
