De overledene had het zelf besteld. Ze moest en zou dit meegeven op haar uitvaart. Als een presentje c.q. bedankje aan de aanwezigen. Met een kwinkslag zou men de aula verlaten, met een glimlach om de haar zo kenmerkende humor.
Ja, je leest het goed. Ik las het eerst te gehaast en verkeer: “Niet huilen”. Maar het bovenpootje op het werkwoord ontbrak, er stond “Niet nuilen”. Da’s Nimweegs (Nijmeegs) voor: niet zeuren. Dat is wat Mieke wilde – zo krijgen mondkapjes opeens een heel andere functie!
Dit verpakte cadeautje met tekst kwam opeens weer uit mijn bureaula. “Da’s lang geleden”, dacht ik, “coronatijd”. Maar Mieke stond mij meteen weer voor ogen ????. Zo reikt haar hand en haar humor tot ver over haar graf.
