De overledene in je midden. Buiten. Stoelen rondom. Een select gezelschap. We delen verhalen, er zijn diverse mensen die spreken. Er wordt vrijuit gereageerd als ik openlijk aan het vissen ben naar “Heeft er nog iemand een aanvulling?”. Het kan allemaal. We sluiten af. Onder het laatste muziekstuk gaan we moeiteloos over naar de koffie, brood & wijn, een biertje. Alles keurig netjes verzorgd in en door ’t Sfeerhuys bij de Looimolen. De overledene blijft gewoon staan – midden onder ons. Heel ontspannen. Zo nu en dan komt er iemand even bij haar staan voor een persoonlijk moment van afscheid. Het is goed zo. Na 1½ uur natafelen roep ik de mensen bij elkaar voor een erehaag. Door de erehaag rijdt de rouwauto weg, de naaste familie volgt. En zwaait. Wij zwaaien terug en uit. De omgang met dood en het leven liggen heel ontspannen dichtbij elkaar.
