Ik ben een avond aan het puzzelen met muziek en foto’s – ze moeten samen in een reeks PowerPoint-presentaties. Een puit werk, ook om voor degene die het bedient goed te beschrijven. Not my favorite part of the job (ik, woordmens, luister en spreek liever..).
Als de eerste van de serie PowerPoints met muziek gelukt is check ik het resultaat. De eerste foto komt in beeld, de combinatie met de eerste tonen van de muziek bezorgen mij een linkse directe uit onverwachte hoek. Ik kijk haar recht in de ogen. Beter gezegd: andersom. Zij kijkt mij vanaf het beeldscherm aan. Ik slik en breek. Ik voel de traanbuisjes vollopen… Twee weken voordien heb ik haar nog gesproken en een aantal keren daarvoor. Een opgewekt, energiek mens! Poeh, en nu zie ik haar in reeksen foto’s over mijn beeldscherm schuiven.
Foto’s midden uit het leven. Haar lach, het genieten van het leven, foto’s waarop ze altijd in gezelschap van anderen is. Ik zie haar daar gelukkig zijn. Daar, toen. Ze straalde in het openbaar. Fotogeniek was ze ook wel. Haar ogen wisten de camera wel te vinden.
Haar geschiedenis trekt in heel veel plaatjes in no time aan mij voorbij. Niemand heeft het nog gezien, ik test de PowerPoints tevoren met ogen en oren. Ik ben niet van steen, het raakt mij. Onverwacht stil. Het is goed om even stil te zijn.
Straks, als iedereen in de afscheidsdienst de beelden & de muziek voorgeschoteld krijgt, hoef ik me niet zo druk te maken over mijn emoties. Die zijn al geweest.
