Het was zo’n familiedag voor achterblijvers. Onze dochter naar Afghanistan – op uitzending met haar compagnie. Dat betekende: uitleg door zo’n hoge pief, dochterlief op de kiek in uniform, in de watten gelegd worden met eten & drinken, spiegeltjes en kraaltjes, een thuisfrontcomité en wat dies meer zij. Alles goed verzorgd. Iedereen goed gemutst. Nog goed gemutst, want straks bij het afscheid en uitzwaaien zijn er traantjes. Immers, er sneuvelen er ook in Afghanistan…
Een beetje rondwandelend door het gebouw zie ik aan de wand een reeks foto’s. Van jongens die op dezelfde wijze als onze dochter vandaag ooit op de foto zijn gezet…en in een kist terug zijn gekomen. Gesneuveld. Bij deze wand besef je dat je dierbare eenzelfde lot beschoren kan zijn. Die dierbare wordt nu nog dierbaarder. Als ik haar omhels doe ik dat net iets langer dan anders. Ze weet niet waarom. Ik weet het wel. Die wand vol foto’s laat mij niet los.
