MH 17 – de afkorting van een vluchtnummer die we nooit weer vergeten. Het neerschieten van de Boeing van Malaysian Airway op 17 juli 2014, met aan boord 296 onschuldige passagiers en bemanningsleden, is in veel opzichten een ramp.
Direct na het horen klonk muziek van 30 jaar eerder in mijn hoofd. Harder, steeds harder. Omdat de MH17 bijna een herhaling was van wat er gebeurde met vlucht KAL 007 van Korean Air op 1 september 1983. Dat burgertoestel, met aan boord 269 mensen, werd neergeschoten door de toenmalige Sovjets. Door een navigatiefout was het in een verboden deel van het luchtruim van de Sovjet Unie gekomen. Behalve diepe rouw veroorzaakte dit neerschieten wereldwijd een storm van protest. Gary Moore, hardrockgitarist, schreef er een song over. Ik kan ‘m dromen: "Murder in the skies”. Op het live-album "We want Moore!” (1984) staat dit prachtig ‘verwoord’.
Op datzelfde album staat een ander nummer dat ook de verlatenheid, het achterblijven zou kunnen omschrijven: "Empty rooms”. Weliswaar gaat het hier om letterlijke verlating, maar de symptomen bij rouw zijn hetzelfde: de lege kamer, herinneringen die herinneringen blijven (en niet meer aangevuld worden), het gissen naar de reden en ‘de zin’, het gezicht van een ander overal – menen te – zien, zijn of haar stem – menen te – horen. Het is zo echt.
Gary Moore brengt het met tekst en zijn virtuoze gitaarstijl heel dichtbij. Dit stukje melodieuze hardrock uit de oude doos klonk opnieuw in mijn gedachten. KAL 007, MH17 – ik hoop deze muzikale herinnering in de toekomst niet meer mee te maken!
Voor wie beide songs op youtube wil zien:
