Er zit maar één nacht tussen. Opeens ziet alles er anders uit. Wat gisteren nog fris en kleurrijk was en iets van leven ademde, is vandaag … verdord, opgekruld en ineengekrompen in een vaste vorm die erop wacht om daarna te zullen gaan verkruimelen in broosheid en vergankelijkheid. Zò ontzettend snel…
Op 24 november, op de laatste dag van het kerkelijk jaar, worden overledenen herdacht tijdens Eeuwigheidszondag (in de protestantse kerk). De gevallen en gesnoeide bladeren die wij op 23 november in de tuin bijeenraapten, ze nodigden uit tot een kunstwerk in beweging – een beweging van twee dagen. Ik legde de keldervloer vol, de dood deed in één nacht haar werk. Eerlijk, ik stond er op 24 november ’s ochtends wat beduusd naar te kijken. Het zag er zo definitief uit, zo dood. En tegelijkertijd zo uniek: elk blad nam in het sterven een andere houding aan.
