Hij woonde allang ergens anders. Voor het werk door heel Nederland heen verhuisd. Nergens echt geworteld. Zijn wortels lagen in het Land van Maas en Waal. In de huiskamer hing een schilderij met een tafereeltje van het dorp waar hij geboren was. “Kijk, daar stond ons huis – een bakkerij. Er was altijd aanloop”. Hij begon breeduit te vertellen hoe het er was.
Eén ding was zeker. Nee twee. Het eerste was dat hij binnenkort zou sterven. Voor de voorbespreking zat ik nu bij hem en zijn vrouw thuis. Ze waren op hoge leeftijd. Ziekte maakte dat sterven in het verschiet lag. “En wat gaan we het doen met de uitvaart?”, vroeg ik aan hem? Hij glimlachte en wees naar het schilderij: “Ik wil thuis begraven worden. Altijd als ik naar mijn geboortedorp ga, loop ik ook even over het kerkhof. Daar liggen mijn klasgenoten. Bij elke naam kan ik een verhaal vertellen. Daar voel ik me thuis, daar wil ik naar terug!”.
Begin en einde – de cirkel zullen we t.z.t. rond gaan maken..
