Ik loop over een RK kerkhof op een wat regenachtige zondag. Door het hek, het hoofdpad oplopend. Aan weerszijden grafstenen dicht op elkaar. Elk graf, nee: elk mens, heeft een eigen verhaal. Iets daarvan is tot uitdrukking gebracht op de grafsteen. In woorden en soms ook in afbeeldingen. Een blik links, rechts, af en toe een nauw paadje tussendoor nemend. Hier zou ik wel even kunnen ronddwalen. Het boeit mij om iets van die levens op te nemen, misschien zelfs te begrijpen. Al die verschillende mensen.
Aan het eind van het pad gekomen, bij het 'huisje met het kruisje' (kapelletje, beheerhok? - de deur zit op slot), keer ik om. Opeens zie ik één grote massa steen. In zwart- en grijstinten. Geen onderscheid, iedereen hetzelfde.
In the front we have a name, in the back we are all the same.
