Geloof ik in de maakbaarheid van het leven? Als mens hebben we veel ‘in de vingers’ en onder controle. We schrijven als het ware ons eigen verhaal. We maken zelf de keuzes om iets te doen of niet te doen, wegen te kiezen die we zelf willen gaan. Daar kan ik dan ook met grote zelfverzekerdheid over vertellen. En … zwijgen, als er zaken zijn die dat maakbare beeld verstoren en ik liever niet openbaar maak. Dat gebeurt iedereen.
Wat iedereen ook overkomt, ja overkomt, zijn die momenten waar we de regie uit handen moeten geven. Bij geboorte, ziekte en lijden, sterven, zijn we de greep kwijt. Het overkomt ons of we moeten het aan ons laten gebeuren. Durven we dat toe te laten?
Ook in de gesprekken die ik voer voor van een uitvaart merk ik dat. Samen bereid je de begrafenis of crematie voor. Dat is geen technisch gesprekje. Rond de tafel worden als het ware opeens allerlei verhalen opnieuw geboren. Hier en daar gaan in ons geheugen oude lades van herinneringen weer open. Het ene verhaal roept het andere op. Ieder vanuit zijn of haar belevenis. Een uur is niks.
Een tv-programma als "Man bijt hond” roept in gewone huiskamers ook hele bijzondere verhalen op. Gewoon wordt bijzonder. De vraag is: laat je het toe dat dat gebeurt? Durf je je eraan over te geven? Mijn ervaring is dat dat vaak vanzelf gaat. Als we de regie eventjes loslaten, gaat een oude wereld open. En soms zelfs een nieuwe. Als gezinsleden die doorgaans niet uit zichzelf samen aan tafel schuiven weer even aan elkaar snuffelen en de goede draad met elkaar weer oppakken. Omwille van de overledene. Oude verhalen kunnen zo een nieuwe periode inluiden.
Ben ik welkom?
