4 en 5 mei – we blikken terug in de geschiedenis. Niet alleen met landelijke beelden en verhalen. Ze spreken nog meer als geschiedenis een ‘couleur locale’ krijgt. De verhalen uit de eigen omgeving, op plaatsen die je aan kunt wijzen. Plekken die je kent en soms ook de mensen die bekend zijn.
In de Achterhoek, rond Zelhem, is dat steevast het verhaal van de neergestorte Lancaster bommenwerper ED470. In 1944 crashte en explodeerde het toestel in een weiland bij Zelhem. De zes inzittende militairen kwamen om het leven. Naar een Engels gedicht worden zij "voor altijd 21” genoemd. Vliegers die sneuvelden bleven op hun laatste foto’s altijd even jong. Hun foto’s en verhalen komen tevoorschijn in documentaires (zie bijv. www.youtube.com/watch?v=Ry2JPb7DvdQ) en boeken.
"Voor altijd 21…”. Bij menig boom langs de weg zou dit gezegd kunnen worden. Elke keer weer is er de schrik, de wond in het landschap. De pijn op een heel specifieke plek wordt zichtbaar gemaakt. Met een foto, een spreuk, een lantaarn, frisse bloemen en planten. Hoe vaak zouden hier ouders, familieleden of vrienden niet even stil houden. Hier is het gebeurt. Met het jaar is het langer geleden. De tijd gaat door, maar zij die omgekomen zijn, blijven voor altijd ‘21’…
Deze locatie zal nooit meer hetzelfde zijn na de crash die een leven kostte. Ik kijk naar het gezicht van de jongen. Stil. Ik kan niet anders zijn dan: stil zijn. Vanaf de foto lacht hij je toe. Een lach die kracht en levenslust uitstraalt. Een lach die plots, voor eens en altijd verging op deze plaats.
Ik loop om de boom en zie…het waren 2 jongens die hier verongelukt waren. Een foto, omgeven met een spreuk: "Life does not come with any guarantee”. Inderdaad, sommigen blijven voor altijd 21. Anderen dragen dit een levenlang met zich mee.
