Lachend ligt zij in de kist. Op een uitvaartbeurs in Tokio liet deze vrouw zich in deze pose fotograferen. Alsof het een vakantiekiekje is van een bijzondere belevenis. Op de achterpagina van de Trouw van 12 april stond deze foto groot gepubliceerd. Een paar weken later, op 28 april, lees ik in dezelfde krant een berichtje met de titel "Nieuw op Noorse TV: plan je eigen uitvaart". Bekende Noren kunnen in een nieuwe tv-show hun eigen begrafenis plannen. In de eerste uitzending van dit programma, genaamd 'Kisten', was een Noorse rockstar te zien die zijn eigen doodskist versierde, onder meer met een portret van zichzelf.
Is dit niet luguber? Spotten met de dood? Oneerbiedig? Of juist... Tja, wat moet je hiervan denken?
Smaken verschillen over de vraag of je hiermee een grens over gaat. Hoe je ook over de gepresenteerde vorm denkt, in ieder gevalt helpt het om te praten over het leven en het onvermijdelijke einde daarvan. Achter de vormen van afscheid waar we dan hardop over nadenken (welke muziek, kleuren, de kist etc.) komen ook de motivaties voor het leven tevoorschijn. Hoe je leeft, met wie je leeft, hoe kostbaar die mensen voor je zijn, wat zij over jou zouden zeggen en jij over hen. Wat kostbaar voor je is.
Samen vooruit durven kijken en ook je gedachten over je uitvaart durven verkennen met elkaar - het is nuttig voor straks en voor nu.
N.B. Zo nieuw is die Noorse tv-serie niet. In Nederland kennen we al sinds 2009 een programma genaamd 'De kist', waarin veel bekende Nederlanders een kijkje in hun leven (en een vooruitblik naar hun dood) geven. Heel eerlijk, open en respectvol: http://www.uitzendinggemist.nl/programmas/1850
