"Foto!”, schiet er in mijn gedachten. "Nu, meteen”. Ik zie zoiets bijzonders, dat wil en moet ik vasthouden. Ik pak mijn mobiel en neem diverse foto’s. Gelukt. Vastgelegd: een punt, een beeld, een moment in de tijd die je wilt blijven herinneren. Ik wil het vasthouden, om niet los te hoeven laten, naar terug te kunnen grijpen.
En toch … moet ik loslaten. Het moment komt niet meer terug. De zon verslindt de dauwdruppels. Zodra dàt proces voltooid was, werd de tent opgedroogd ingepakt. Op weg naar de volgende stek.
Een uitvaart is ook zo’n moment van vastleggen. Of beter gezegd: een moment van markeren. Iets onvergetelijks memorabels doen. "Weet je nog toen …”. Een goede uitvaart geeft houvast om het leven van iemand los te kunnen laten.
