"Dit is onze opa! Mogen we mee duwen?”. De 2 kleine meiden bedoelden het begeleiden van de kist. "Tuurlijk!”. Vasthouden, meelopen. Hun paardestaarten gaan alle kanten op. "Dit is onze opa, hé”, zeggen ze nog een keer trots. Opa, onder de deksel van de kist, zou trots zijn als hij dit zou kunnen horen. De stemming rondom is vrolijk. Ook als in de aula de deksel van de kist gaat, het openbare afscheid gaat zo beginnen. De beide meiden dartelen om de kist heen. Ongeduldig met een bloem in de hand. "Mogen we die er zo in leggen?”. En: "waar leggen we opa’s shagdoos neer?”. Bij zijn hoofdeinde. Ze struikelen bijna over de typerende vishengels van opa bij de kist. "Dit is onze opa..”.
De afscheidsdienst begint. Muziek, verhalen om naar te luisteren. Opeens zie ik de omslag van uitgelatenheid naar gelatenheid naar diep verdriet. Dikke tranen rollen over de wangen. Hangend tegen papa en mama. De handen troostend heen en weer bewegend over hun schouder of schoot. Bijna een half uur lang. De grip is weg, de kist is dicht, "opa, waar ben je?”.
Als een omslag van het weer. De lach, de traan – zo is het leven, ook rondom het sterven. Gelukkig, deze weersomslag is heel gewoon. Ingebakken in de emotiehuishouding van de mens. Kinderen geven ons daarin een (h)eerlijk voorbeeld. De lach, de traan – zo is het leven, het mag!
