Zingen op een uitvaart? Dat maak ik doorgaans alleen mee bij een kerkelijke uitvaart. Samenzang is in het protestantse kerkelijk leven een gegeven en ook een manier om uit te spreken (nee, uit te zingen!) wat er in je leeft. Dat doe je samen en voor Gods aangezicht. Het onderscheidt christelijke uitvaarten van de seculiere.
Laatst werd er in een seculiere uitvaart toch gezongen. Beter gezegd: spontaan meegezongen. Hieruit bleek ook de gezamenlijke wortels van de aanwezigen; het was beneden de rivieren. Toen het lied “As de sterre doa boave straole” van Frits Rademacher uit de luidsprekers klonk, werd er al zingend (en ja, ook bijna swingend) ingehaakt en zong men het refrein mee. Als ware het een volkslied dat jezelf boven de situatie van verlies uittilt.
Een lied zingen, het tilt je op. Dat gebeurde ook bij het slotlied: “Go like Elijah” van Chi Coltrane. Deze Amerikaanse gospelzangeres zingt powerful over de dood en hemelvaart van de profeet Elia. Hij leefde in de 9e eeuw v.Chr. in Israël en werd – zoals beschreven in het bijbelboek 2 Koningen hoofdstuk 2 – met vurige paarden & wagen opgehaald en voer zo ten hemel. Geen graf dus voor hem. Het had iets glorieus en ook hoopvols. De nabestaanden van de uitvaart waar Chi Coltrane gedraaid werd wilden ermee uitdrukken dat verdriet en dood niet het laatste woord hebben. Zijn we toch weer een beetje terug bij de wortels van kerkelijke uitvaarten…
