Ik was een paar dagen met een vriend naar het klooster, de Abdij Koningshoeven bij Berkel-Enschot. Heerlijk - even rust, bezinning, een leeg bureau, hoofd leeg, een paar boeken. Genieten van de vieringen bij de monniken, genieten van de 'even niets' en toch een heleboel dat er dan bij je binnenkomt. Alsof het venster dan opeens open staat voor wat je anders niet opmerkt. Je ogen zien anders.
Wat lezend in een stoel om mijn kamer kwam op een prachtige manier het licht binnenvallen. Zomaar, ineens. Eerst zwak, daarna sterker. Met de (half) uren verschoven de lichtafbeeldingen in de kamer. Met een ontspannen verwondering heb ik naar dit 'gewone' zitten kijken. Tjonge, wat er allemaal door zo'n venster gebeurt! Er komt van alles binnen, ook bij mij zelf. En als ik uit het venster hang en naar buiten kijk, dan opnieuw. En weer anders.
Grappig, hoe een open raampje zoveel teweeg brengt. Is het in ons leven niet ook zo? Dat je op zoveel verschillende manieren een blik naar binnen of naar buiten kunt richten. En dat je elke keer weer iets anders kunt zien oplichten. Ik schrijf bewust: kunt. Want je moet het ook willen zien. Die kunst, dat 'kunnen', opent vensters op het leven van jezelf en elkaar.
