Luisteren, lezen, kijken. Wat ik hoor en zie, wat ik meemaak met mensen of 'gewoon buiten' inspireert mij enorm. Zoiets maakt een aandrang in mij los om dat in letters of beelden te verwoorden. Rondom het thema leven & sterven wil ik die 'vertalingen' met u delen. Het gaat hier uitdrukkelijk niet om beschrijvingen van de uitvaarten die ik doe. Het zijn meer algemene schetsen of bijzondere ontdekkingen die ik voor het voetlicht haal. Het geeft je als lezer tegelijkertijd de gelegenheid om mij wat meer te leren kennen.
Daar liepen ze. Het begon al te schemeren en ze liepen over een steeds donker wordende begraafplaats. Het moest en zou nu gebeuren. Van het groepje dat in de duisternis verdween liep eentje met een doos overgebleven cake (“Daar hebben we voor betaald”), de andere 3 liepen... Lees meer »
Lege zalen. Mondkapjes. Spatschermen. Crematoriummedewerkers met latex handschoenen. Maximaal 35 mensen verspreid over een grote aula. Geen warm en bewogen lijf naast je, geen hand om je vast te houden – want je zit op 2 meter afstand tot je naaste. E Lees meer »
De overledene in je midden. Buiten. Stoelen rondom. Een select gezelschap. We delen verhalen, er zijn diverse mensen die spreken. Er wordt vrijuit gereageerd als ik openlijk aan het vissen ben naar “Heeft er nog iemand een aanvulling?”. Het kan allemaal. We sluiten af. Ond Lees meer »
Ja, het was ook wel een beetje een feest van herkenning en bemoediging. Afgelopen weken had ik een paar ontmoetingen met collega-uitvaartsprekers. Kennismaking, bijpraten, ‘hoe doe jij dat?’ etc. Ten diepste zijn we natuurlijk concurrenten van elkaar, we vissen in dezelfd... Lees meer »
Is het raar om te zeggen dat je ook genietend over een begraafplaats kunt lopen? Het klinkt bijna luguber. Alsof je een vreemde, mortale tik hebt. Toch kon ik met een bijzondere verwondering ronddwalen over de RK Begraafplaats Daalseweg in Nijmegen. Lees meer »
’s Lands wijs, ’s lands eer. Op vakantie in het buitenland ben ik altijd nieuwsgierig naar hoe men daar omgaat met overledenen. Elk land heeft zo zijn of haar manieren. Op Menorca, het kleine zusje van het Mediterrane Mallorca, tref ik bijna een dorp met hoogbouw aan over... Lees meer »
Zo ging dat vroeger. Als je een beetje voornaam was en mogelijk zelfs je vaste (betaalde) vipbank vooraan in de kerk had, dan kon je er ook begraven worden. In of rondom de kerk. En niemand zou je vergeten, want levensgroot stond je er met aftiteling vermeld. Lees meer »
Erg spraakzaam waren zij niet op de uitvaart. Althans, niet met een microfoon voor de neus. De verhalen na afloop waren er volop. Het meest sprekend was nog de aankomst: in een lange rij keurig gepoetste Dodge Ram 1500, dezelfde vlag voerend. Lees meer »
Op een nog gure maartdag steken de kleuren van de grafbloemen af tegen het grauwe van de begraafplaats. “Kijk mam, heeel veeel bloemen”, zegt een klein jongetje als we met een rouwstoet langs deze berg bloemen lopen. De Lees meer »
“Hier, voor jou. Neem maar mee naar huis. Ik ben blij dat jij onze uitvaart verzorgd hebt”. De weduwe overviel mij hiermee bij het afscheid. De afscheidsdienst was mooi geweest, de ontmoetingen in de koffiekamer ontspannend. Je Lees meer »
